Meppel Het Oranje Fonds houdt op 15 en 16 maart samen met duizenden
organisaties in het land weer NL Doet; de grootste vrijwilligersactie van Nederland.
Fundament van dit alles: in contact komen met elkaar, verbinding maken. ‘Het is
eigenlijk treurig dat een dergelijke dag nodig is.’
Het is allemaal leuk en aardig: samen een speeltuin opknappen, een kippenhok
bouwen, soep koken in een bejaardenhuis, maar het onderliggende probleem is
schrijnend: we kijken nauwelijks naar elkaar om. Druk, druk, druk. Eenzaamheid
neemt toe. De sociale cohesie is tanende en de kosten rijzen daardoor de pan uit.
‘In een tijd dat we onze buren niet meer kennen, het platteland vergrijst, de
zorgkosten daardoor toenemen en er nauwelijks jongeren zijn om voor de ouderen te
zorgen, koersen we af op een sociale ramp.’ Dat zegt Miquel Wijngaards uit Meppel.
Hij is directeur en oprichter van het Kenniscentrum WMO, hét instituut voor de juiste
begeleiding als het gaat om de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Ook is
Wijngaards oprichter van Bureau Zorgmarketing en Jeugdprofessionals Nederland.
De directeur trekt door het land om – vooral nu in verkiezingstijd – lezingen te geven
over de sociale ramp die dreigt. ‘Ze kijken me vaak glazig aan. Het is natuurlijk geen
hip onderwerp, maar het is misschien urgenter dan de energietransitie. Ik wil dat bij
beleidsmakers tussen de oren peuteren. Dit onderwerp moet wél hip worden.’
Kenniscentrum WMO, Bureau Zorgmarketing en Jeugdprofessionals Nederland
zitten samen onder één dak aan Blankenstein in Meppel. Op 15 maart doen vijftien
personeelsleden van het zorgtrio – medewerkers van kantoor- mee aan NL Doet. Ze
gaan naar Reestoord in Meppel om met de bewoners een leuke dag te hebben. ‘Ook
de buurt is uitgenodigd om mee te doen. Maar liever nog: kom niet op NL Doet, maar
kom op een ander moment even binnenlopen om met de bewoners een kopje koffie
te drinken, te kletsen, te wandelen, een arm om ze heen te slaan. Dat is zo belangrijk
en het gebeurt veel te weinig’, zegt Wijngaards. ‘Er zit tachtig jaar ervaring op de
stoel. Geef die mensen de aandacht en liefde die ze verdienen.’
Wijngaards en zijn team van rond de twintig personeelsleden weten alles van de
zorg, de verstikkende regelgeving, de kansen, maar ook de problemen. In het hele
land leiden ze WMO-consulenten op en helpen ze overheden, vooral gemeenten, en
zorgorganisaties wegwijs te worden in de jungle die zorg heet. Voor het allergrootste
probleem hebben Wijngaards en zijn mensen niet de oplossing paraat: de
individualisering van de samenleving. ‘We moeten met z’n allen nadenken over
sociale innovaties in dorpen, wijken en buurten.’
‘Vroeger deden families, kinderen, kerken en buren veel voor senioren. De
maatschappij wordt steeds individualistischer. Daar waar buren, kinderen en families
het laten liggen, worden dure professionals ingezet om die gaten op te vullen. Alles
wordt kapot geprofessionaliseerd en we lopen aan tegen een dijk van een probleem.
De naastenliefde verdwijnt en professionals nemen het over. Dat is onbetaalbaar.
Gemeenten zijn heel druk met de energietransitie, maar ze zouden moeten werken
aan innovatieve oplossingen om mensen weer in contact met elkaar te laten komen.
Ouderen vereenzamen, noaberschap ontbreekt, de WMO-gelden rijzen de pan uit,
maar we zijn straks wel een groene gemeente.’
Wijngaards en zijn team zijn op zaterdag 15 maart de hele dag in Reestoord te
vinden. Ze koken met de bewoners, doen spelletjes, gaan handwerken, maar
bovenal, ze praten, ze kletsen, ze zijn er. ‘We doen mee, want het is onze morele
plicht’, zegt Kirsten Strijker van Bureau Zorgmarketing. Dit doet er echt toe en we
willen het doen bij een organisatie waar wij raakvlakken mee hebben. Wij weten ook
niet hoe we het tij moeten keren, maar we constateren wel een groot probleem.’
